.
"Je moet aan je herhaalrecept denken, de pillen zijn bijna op!" waarschuwt Hennie me. Mijn huisarts heeft z'n praktijk om de hoek, twee minuten lopen. "Ik kijk eerst even op Internet bij Piet van Toon", is mijn antwoord.
Bij Piet vind ik 'n foto van 'n reunie van oudleerlingen. Piet vermeldt dat er zeker al vijftig van gestorven zijn. Ik copieer de foto en plaats hem in mijn blog. "Zou ik de pillen ook telefonisch kunnen bestellen?" vraag ik aan Hennie. Zonder haar reactie af te wachten, besluit ik de receptie van mijn huisarts te bellen. Ik krijg 'n digitale juffrouw aan de lijn. Ze geeft me 3 keuzes: 1, 2 of 3. De 2 is voor medicijnen. Ik kies de twee. Weer 'n digitale juf, die mededeelt dat ik m'n naam en geboortedatum moet inspreken. Daarna van ieder medicijn, de naam en de hoeveelheid. Mijn medicijnen staan op mijn PDA, dat is 'n soort handcomputertje. Ik slik 6 verschillende pillen. De eerste die op dat computertje staat is metoprololsuccinaat 50mg. Ik krijg 't niet uit m'n strot. "Hennie, ik loop toch maar even naar de praktijk,dat is makkelijker dan bellen".
Hennie gaat mantelzorgen en ik begin aan mijn ochtendwandeling. Via de Maaspoort en de Maasstraat kom ik uit bij 't café "'t Slachthuis". Naast dat café ligt 't slachthuis zelf en in dat slachthuis werkten in de 60-jaren mijn schoonvader Harrie Verkoijen en zijn zoon Bart. Bart is in 1967 verongelukt met z'n scooter en Pap is in 1969 gestorven aan leukemie. Ze werkten beiden tot hun dood op die slachterij.
.
.
.
Ik pak m'n GSM en maak 'n foto van 't al half gesloopt gebouw. 'n Gewone dinsdag wordt bijzonder!
