Op de kermis kreeg je vroeger als troostprijs bij ’t touwtje trekken ’n feep. Dat was ’n fluitje van niks. Ééntonig, als je hard blies ging die toon over naar ’n hoger octaaf en je kon er ook ritmisch op blazen.
“Enne … waat höbse gewónne en höbse naog cente äöver?” vroeg pap aan Harrie.” ’t Kwartje is op, mer ich höb ’n feep gewónne!“ was ’t antwoord van Harrie. Mam vond ’t ook ’n heel mooie feep. Na enkele minuten gefeep begon pap zich aan dat gefeep te ergeren. Mam zei: “Och laot det menke toch!” Maar pap was ’t gefeep moe: Sjei oeët met det gefeep, anges geit d’r ’t fornuus inne, begraepe!”
In Zuid-Afrika zit ’t hele voetbalstadion vol met feepe. Die heten nu fufu zela!
