13 september 2011.
Vanmorgen heb ik 6 km gewandeld. Ik ben 70 en dat begin ik te merken. Ik loop langzamer dan 10 jaar geleden. Over die 6 km doe ik nu 'n kwartier langer. Voor m'n gevoel loop ik nog altijd even snel. Dat is m'n lichamelijke toestand. De pillen die ik slik zijn nog altijd dezelfde en ze doen 't nog altijd goed. Geestelijk. Enkele dagen geleden vond ik in m'n blog iets over 'n kievit die naar de Zuidpool werd verplaatst. Ik kon mijn ogen niet geloven, had ik dat geschreven.? Dat moest toch 'n pinguin zijn? Vlug verbeterd!
Hennie is nog altijd mantelzorgster. Schoonmoeder wordt in oktober 95. Lichamelijk en geestelijk gaat ze flink achteruit. Ik denk dat ze de 96 niet zal halen. Ze is 't leven echt moe.
Onze kleinkinderen doen 't goed. Onze Anne en Lukas zijn beiden zonnetjes. Daar kom ik later nog op terug! Anne zit in groep 5 en Lukas in groep 8. Erik gaat al voor 't 2de jaar naar 't Van Horne . Isa zit op 't Dal in groep 1. Ze kan al prima fietsen. Alle vier zijn gewone normale kinderen. Geen ADHD, geen pillen, geen rugzakken. Ze zijn nog niet gestigmatiseerd. Of toch?
In 't basisonderwijs schijnt men de kinderen te verdelen in zonnetjes, maantjes en sterretjes. Dat wist ik al langere tijd van de Kwir. Maar deze week hoorde ik dat ze dat ook op 't Dal deden. Als je 'n ster bent, dan was je vroeger hartstikke goed. Denk maar filmsterren de sterrenparades en de sterkoks. Michelin-restauranten hebben wel 5 sterren. Nu hoor je als ster bij de minder goede, de domme kinderen. Ik herinner me dat tijdens de 2de Wereldoorlog de ster ook iets minderwaardigs was. In 'n klas zitten nu zonnen, manen en sterren. In mijn tijd verdeelden we de prestaties van de leerlingen per vak in A, B,C, D en E. Je was geen A-er, geen B-er. Je zult tegenwoordig maar 'n beetje druk kind zijn, met erg bezorgde ouders, dat slecht rekenen. Binnen de kortste keren ben je 'n rugzakdragend, pillendslikkend ADHD-ertje met ster.
