Uit mijn Bloggedeelte: De vijftiger en zestiger jaren!
Zondagmorgen 2 februari 1953, 9 uur 's
morgens. Pap en Mam zijn al beneden in de keuken. Het fornuis wordt met kolen
gevuld. Er staan ijsbloemen op mijn slaapkamerraam en buiten waait het hard.
Het is een gewone zondag en ik besluit met dit weer zo weinig mogelijk naar
buiten te gaan. Als het niet te koud is, ga ik naar de parochie-bieb een
leesboek lenen. Mam roept onder in de gang dat ik warme kleren moet aantrekken.
Beneden aangekomen is mijn eerste gang altijd naar de radio. Hilversum maakt
melding van een springvloed in het westen van het land. Al spoedig dringt het
tot me door dat er iets ernstigs is gebeurd. Ik maak de eerste live-reportages
(buiten voetbal) mee, schakelingen tussen Walcheren en Tholen, reportages uit
Zierikzee en Bruinisse, zendamateurs in de regio, schippers op schepen.
Verslagen luister ik naar de verhalen; mensen in de vrieskou op daken, een
vrouw moet op een zolder bevallen, koeien die in het water drijven. Het
dodenaantal stijgt met de minuut.
Ik realiseerde me
gisteren, op 1 febr 2018, de herdenking van die watersnoodsramp, dat
ik toen pas 11 jaar was. Beelden van die ramp waren er niet, die zag je pas
weken later in de bioscoop. Daar zag ik de werkelijke ramp. Ik had me als kind
al ’n beeld van de ramp gemaakt. De radio vertelde dagenlang de
verschrikkelijkste verhalen. Op YouTube vond ik gisteren het bioscoopjournaal
van die ramp. Ik verwonder me nu ook dat ik als 11 jarige naar de bioscoop in
Heitse mocht gaan
Elke scene uit deze film herinner ik me. De polygoonstem met op de achtergrond klotsende golven en stormwind zal ik nooit vergeten. Aan 't eind van de film deed de commentator 'n oproep aan alle Nederlanders om de slachtoffers te helpen.
Elke scene uit deze film herinner ik me. De polygoonstem met op de achtergrond klotsende golven en stormwind zal ik nooit vergeten. Aan 't eind van de film deed de commentator 'n oproep aan alle Nederlanders om de slachtoffers te helpen.
Onze "Ververie en Stoumerie" werd 'n opslagplaats van kleren. Dagenlang kwamen mensen uit Heitse, Roggel kleren brengen. Honderden kledingstukken lagen daar op 'n hoop. Samen met Pap en Mam sorteerden we die stapel op kinder-, mannen- en vrouwenkleding. Ik weet zelfs nog dat ik 'n dubbeltje vond in 'n mannenbroek. De gedachte om 't maar te voor mezelf te bewaren, zette ik direct weer uit mijn hoofd. Zoiets doe je niet! Ik stopte 't muntje in 'n jongensbroek van 'n jongen van mijn leeftijd en zag 't glunderende gezicht van dat jongetje al voor me!
