De actie "Heitje voor 'n karweitje" leefde onder de mensen van Neer. De kinderen van onze school schreven brieven, deden geld in de kwartjesmeter. De pater kreeg leren voetballen mee. De jongens van groep 8 hadden ze leeg laten lopen, ze moesten bij de pater in de koffer. Als de post brieven bracht uit Brazilië, stond de hele school om Tjeu heen. "Is er 'n brief voor mij bij?" Dat deed me denken aan oorlogfilms, waar soldaten stonden te wachten op 'n briefje van thuis. Foto's werden op 't grote prikbord op de gang geplaatst. Ieder jaar had de actie 'n thema. Ik herinner me 't beste de actie: Schoolmeubels. De pater stuurde foto's. Het meubilair in de school was in miserabele staat. Er zouden nieuwe schoolbanken komen van 't geld dat de Neerse kinderen zouden ophalen. Die schoolbanken werden niet gekocht bij een of andere firma, zij werden gemaakt door 'n plaatselijke meubelmaker. Maanden later kwamen nieuwe foto's binnen. De kinderen zaten in de nieuwe banken. Wat waren ze gruuëts! De school verantwoordde 't geld tot de laatste cent. Voor en na de actie kregen de kinderen en ook de ouders 'n financieel overzicht. Alle inkomsten en uitgaven stonden daar in vermeld. Ik herinner me de jaarlijkse gift van meester Pierre Oyen, hij schonk ieder jaar 100 gulden. En deze actie bestaat 't volgend jaar 25 jaar. Nu de pater niet meer in Brazilië is, dreigt de actie te verzanden. De passie van de beginjaren is er niet meer. De opbrengst van dit jaar gaat gedeeltelijk naar Haïti en Nazario. Mijn voorstel aan de mensen van de Kwir: 't Volgend jaar 'n Zilveren Heitje. Misschien kan Kenedol samen met onze pater 'n bezoek brengen aan Neer. Dat zou voor de kinderen uit de 80-er en 90-er jaren 'n hele belevenis zijn. Met dat bezoek komt dan ook 'n einde aan Heitje voor 'n Karweitje!
